Maandag 21 maart 2022: Internationale Dag tegen Racisme in Oostende Racisme is een kwaal die de samenleving aan het verzuren is. De Verenigde Naties heeft 21 maart uitgeroepen tot Internationale Dag tegen Racisme. In Oostende neemt ACOD Oostende in samenwerking met het August Vermeylenfonds Oostende en Links Ecologisch Forum LEF Oostende het voortouw om een bewustzijnsvormende activiteit rond racisme te organiseren : Op maandagavond 21 maart geven de Oostendse auteur Katia Van Cauwenberghe samen met de Syrische Baraa Abu Khalil, hoofdpersonage van haar 5de boek “Vlucht uit het inferno” een interactieve voorstelling. Ze vertellen het levensechte verhaal een Syrische advocatenfamilie, die door de oorlog alles verloor en via Turkije, Egypte én de beruchte Middellandse Zee in Oostende belandde. Het aanwezige publiek mag in gesprek gaan met Baraa, die op een aangrijpende manier haar relaas van moeilijkheden, integratie én gelubrengt. Goed begrip van een andere cultuur begint met toenadering en communicatie… Maandag 21 maart 2022 om 19 u in het lokaal van ACOD Oostende Nieuwpoortsesteenweg 11, 8400 Oostende. De toegang is gratis.
Oostendenaar Réginald Moreels in tegenstroom met de heersende opvattingen over de hongerstaking van de “Sans papiers”. We geven integraal zijn opinie weer verschenen in MO* magazine. Humanitair arts Réginald Moreels begrijpt niet waarom de politiek zo heftig reageert op de hongerstaking van asielzoekers in de Begijnhofkerk in Brussel.
‘Een derde collectieve regularisatie betekent geen economische of sociale ramp. Een hongerstaking is voor de ene een onwettelijk drukkingsmiddel, voor de andere een wanhoopsdaad met de hoop op betere tijden. We raken nooit uit de dovemansdiscussie die de laatste dagen onze oren vermoeit. Bovendien zou het veel lijden besparen, want je moet wel gemotiveerd zijn om in hongerstaking te gaan en af te zien. Al ben ik een eenzame roeper in de woestijn en weet ik dat ik het keiharde njet van de staatssecretaris en de regering niet zal ombuigen: ik wil de bevolking en haar leiders er toch op wijzen dat een derde collectieve regularisatie geen economische of sociale ramp betekent. Zeker niet wanneer er voorwaarden verbonden worden aan zo’n collectieve regularisatie: een blanco strafblad hebben bijvoorbeeld, reeds aan het werk zijn (al dan niet zwartwerk) in een knelpuntberoep, familiale banden hebben met mensen die wettig in ons land verblijven. Hoe is het mogelijk dat in de loop van drie opeenvolgende legislaturen telkens een hongerstaking de politiek wakker moet schudden? Dat de regering de deur op een kier zet voor individuele regularisaties is een kleine blijk van goede wil. Maar we weten maar al te goed dat individuele regularisaties arbitrair zijn.
Bovendien is een collectieve regularisatie geen alleenstaande strategie. Er moet aansluitend ook een visie ontwikkeld worden op een evenwichtig migratiebeleid.
Quota afspreken voor het aantal migranten dat per jaar toegelaten wordt (uitgezonderd wanneer er rampsituaties zijn met veel mensen op de vlucht tot gevolg) is naar mijn mening correct, zolang zowel laag- als hooggeschoolde mensen toegelaten worden. Bovendien kan een verblijfsvergunning ook een tijdelijke vorm aannemen als de persoon in kwestie daarvan op de hoogte is en een tijdelijk attest ondertekent. Een politieke of economische migrant, en binnenkort ook de klimaatmigrant, zal toch nooit naar zijn thuis terugkeren zonder dat hij een deel van zijn verdiensten naar zijn familie kan terugsturen. Geen opbrengten van het (zwart)werk kunnen delen, wekt zeer menselijke schaamte op.
Ik stel mij de vraag hoe het mogelijk is dat in de loop van drie opeenvolgende legislaturen telkens een hongerstaking de politiek wakker moet schudden. Ontbrak de twee voorbije decennia dan elke visie op een evenwichtige en uitvoerbare migratiestrategie?
Er zijn talloze dossiers door de Dienst vreemdelingenzaken geraakt, vele asielaanvragen werden positief of negatief bevonden, niet erkende families en individuen werden uit ons land gedreven en een kleine helft van de individuele regularisaties werd goedgekeurd. Maar nooit werd deze netelige uitdaging ernstig aangepakt.
Op langere termijn (een paar weken tot jaren) stel ik een stapsgewijze strategie voor. De clandestiniteit van een mens is immers een persoonlijke en maatschappelijke pest. Het is een inbreuk op het recht op een waardig leven en op de minimale ethiek die we aan onze democratie verschuldigd zijn.
Een visie wordt ontwikkeld in verschillende fasen: overleg met sociale partners, vertegenwoordigers van zorg- en onderwijsnetten, middenveldorganisaties, en vertegenwoordigers van de regering gespecialiseerd in sociale zaken, financiën en volksgezondheid.
Drie essentiële vragen zijn: Hoeveel nieuwkomers zijn vandaag officieel tewerkgesteld? Hoeveel vacatures staan nog open en welke knelpuntfuncties moeten dringend ingevuld worden, in het besef dat binnen twintig jaar een derde van onze bevolking senior zal zijn?
Zo krijgt de werkgroep een beeld hoeveel mensen zonder enige discriminatie een tijdelijke contractuele job kunnen invullen. Zo kunnen tijdelijke werkcontracten afgesloten worden voor zowel hoog- als laaggeschoolde migranten na een intensieve inburgeringscursus. Ook de (al dan niet) gelijkschakeling van de diploma’s moet herzien worden. Het is niet normaal dat een arts hier om den brode taxichauffeur moet worden.
En de laatste vraag: hoeveel migrantenkinderen, zowel van ouders met of zonder papieren, asielzoekers of transitmigranten gaan er vandaag naar onze scholen? Welke scholen zijn bereid tot een gemengde opvang?
Dit onderzoek en dit overleg baseren zich best op adviezen van EU-partners die een degelijk migratiebeleid voeren om extreme acties zoals een hongerstaking te voorkomen, maar vooral om menselijk legaal tijdelijk of definitief te huisvesten.
Mijn laatste voorstel is om de zogenaamde hotspots in het Middellandse zeegebied om te vormen tot infomigrant bureaus, waar iedere migrant zich kan aanmelden met zijn curriculum vitae.
Op Europees niveau moet er tussen een groep kernlanden een evenwichtig migrantenquota heronderhandeld worden. Als de Europese Commissie tientallen miljarden op tafel wil leggen om de grenzen van Europa aan zijn zuidergrenzen en de Middellandse Zee beter te bewaken en naar Turkije te versassen via de EU-Turkije deal, rijzen mijn haren ten berge.
Kunnen die miljarden niet worden gespendeerd aan maatschappelijke experimenten, aan de ondersteuning van relevante opvanginitiatieven in de lidstaten, aan het creëren en helpen subsidiëren van tewerkstelling zonder discriminatie, aan steun voor onderwijs en vorming in scholen die zich daarvoor openstellen, aan het tijdelijk verschaffen van een medische zorgkaart voor iedere nieuwkomer?
Deze zorgkaart moet toegang mogelijk maken tot een welbepaald aantal essentiële en dringende zorgen. De beperkte meerkost van deze zorg in de sociale zekerheid zou gecompenseerd kunnen worden met de Europese fondsen alsook met de bijdrage van de tijdelijke tewerkstelling van de nieuwkomers.
Mijn laatste voorstel is om de zogenaamde hotspots in het Middellandse zeegebied om te vormen tot infomigrant bureaus, waar iedere migrant zich kan aanmelden met zijn curriculum vitae. Zo kan de persoon verwezen worden naar een lidstaat waar hij of zij kan gehuisvest en tewerkgesteld worden.
Een meertalige gids van de toegewezen lidstaat kan een nuttige hulp zijn (zoals in het recente Vlaams integratiedecreet staat. Dit vraagt zeker en vast een uitgebreide voorbereiding, een omvangrijke kruispuntbank, een performante informatisering en een aangepaste psychologische en fysische begeleiding. Dat de huidige staatssecretaris in discussie gaat met de meest betrokken herkomstlanden verdient zeker aandacht, maar het blijft gissen of dit de veelzijdige wereldmigratie zal afremmen.
Deze voorstellen lijken in de huidige pandemische angstsfeer misschien irrealistisch, maar we staan niet alleen voor een wijziging van het klimaat, maar ook voor een maatschappelijke klimaatwijziging. Een wijziging die onomkeerbaar is, en voor mij zelfs hoopvol.
Réginald Moreels is humanitair chirurg en gewezen staatssecretaris en minister van Ontwikkelingssamenwerking.
USPR (Unie voor de Regularisatie van Sans-Papiers) vraagt een duurzaam regularisatiebeleid naar aanleiding van de hongerstaking te Brussel
Mevrouw en Meneer de ministers,
Met dit schrijven wil ik uw aandacht vestigen op de politieke noodzaak van een tussenkomst in de verschillende bezettingen van de USPR (Unie voor de Regularisatie van Sans-Papiers).
Zoals u wellicht weet, zijn sinds 23 mei 475 mensen zonder papieren aan het hongerstaken. Deze staking, die al 34 dagen aanhoudt, is een kreet om openheid richting de totstandkoming van een duurzaam regularisatiebeleid.
We vernemen dat na de verwerping van het wetsvoorstel van Défi, die als doelstelling had om duidelijke en permanente regularisatiecriteria in te voeren, alsook onafhankelijke commissie, de PS dringend een interministeriële commissie wil samenroepen. Wij verheugen ons op dergelijk initiatief! Het is hoog tijd dat de kwestie van de regularisatie op tafel van de regering belandt na de blokkade van de CD&V en, in het bijzonder, van Sammy Mahdi.
Vandaag ligt de bal in het kamp van zowel de minister van Economie en Werk (Pierre-Yves Dermagne, PS), de minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid (Frank Vandenbroucke, sp.a/Vooruit) als van de eerste minister (Alexander De Croo, Open-VLD).
Het huidige migratiebeleid van de regering en, in het bijzonder, van de staatssecretaris, is er een van autoritair liberalisme: namelijk de mogelijkheden tot migratie en vestiging zoveel mogelijk beperken. In plaats van het wetsvoorstel van Défi te ondersteunen voor de invoering van duidelijke en permanente criteria en een onafhankelijke commissie, verdedigen de verschillende partijen van de meerderheid Sammy Mahdi’s nota “asiel en migratie”. Het toppunt van onfatsoenlijkheid werd bereikt door de maatregel om het verblijf van buitenlandse studenten met één jaar te verlengen vooraleer ze uitgewezen worden door Ecolo als een overwinning te vieren.
Zowel de hongerstakers als de werkers zonder papieren die op het grondgebied aanwezig zijn, wachten op een oplossing om uit de uitbuiting en de armoede te stappen. Zij willen simpelweg toegang tot de arbeidsmarkt zonder voorwaarden. Echter, noch Sammy Mahdi, noch Pierre-Yves Dermangne hebben een tastbare oplossing bij de hand. Voor een werknemer zonder papieren die al tien jaar in België is en geen kinderen heeft, stelt de regering voor om terug te keren naar zijn of haar herkomstland om aldaar een procedure te starten voor de “unieke vergunning”.
Hoewel de constante vergrijzing van de bevolking en de noden van de economische relance in voordeel van een regularisatie pleiten van de mensen zonder papieren, heeft de huidige regering niets anders te bieden dan vereeuwiging van de officieuze “humanitaire” criteria van de Dienst Vreemdelingenzaken, die de essentie van het probleem vormen.
In het kader van de deze interministeriële conferentie roepen wij op om een reëel debat te voeren om de basis te leggen voor een regularisatiebeleid van de mensen zonder papieren in België vertrekkende van de werkelijke situaties (werk, gezinssituatie, verankering, ziekte, onvoorziene uitzonderlijke omstandigheden, pandemie en economische relance) binnen het respect voor de fundamentele rechten.
Vervolgens vragen we dat, in afwachting van een politieke oplossing die binnen de regering onderhandeld zal worden, aan de hongerstakers een vernieuwbare verblijfsvergunning van één jaar met onbeperkte toegang tot de arbeidsmarkt toegekend wordt. Tevens vragen wij ook aan de minister van Volksgezondheid, Frank Vandenbroucke, dat hij maatregelen neemt om de hongerstakers op te volgen, gezien de uiterst dringende situatie waarin ze zich bevinden.
Teneinde het tempo te versnellen, vragen we aan de minister van Economie en Werk, Pierre-Yves Dermagne, om in overleg met de gefedereerde entiteiten de toegang tot werk en vormingen te vergemakkelijken voor de hongerstakers. Eveneens vragen we aan de eerste minister, Alexander De Croo, om voor de nodige meerderheid te zorgen om te vermijden dat er doden vallen, die enorm zwaar zouden wegen op het beleid van deze regering.
Druk bijgewoonde webinar; eerstdaags vind je beeldverslag
“De gevolgen van racisme tijdens de WO II” (webinar 22 maart 2021)
Daniel Acke
De roman Bubele. Een schaduwkind van Adolphe Nysenholcin de kontekst van de getuigenisliteratuur en van de autobiografieën van verborgen kinderen.
De roman van Adolphe Nysenholc over zijn kinderjaren als “verborgen kind” en de nasleep ervan na de tweede wereldoorlog situeert zich ongetwijfeld in de literatuur die als getuigenis fungeert over de gruwel van het nazisme. Om dit merkwaardig boek in een bredere context te plaatsen zou ik eerst kort willen ingaan op de herinneringscultuur in het algemeen, die de laatste decennia zo belangrijk is geworden. Daarna zou ik willen tonen hoe de herinnering aan de volkerenmoord onder het nazisme (evenals de herinnering aan andere, recentere, massamoorden) zijn weerslag vindt in een nieuw type, zeer zakelijke, sobere literatuur gecentreerd rond de getuigenis, waarvan ik de voornaamste kenmerken zal samenvatten(…).
